Indonesisch ministerie van Justitie is van plan RFID-microchips in de enkels van verkrachters te implanteren voor trackingdoeleinden

Het Indonesische ministerie van Justitie en de Nationale Commissie voor Kinderbescherming dringen aan op de legalisering van een voorstel om RFID-microchips te implanteren bij de enkels van verkrachters. Volgens Indonesische functionarissen stelt het implanteren van RFID-microchips de politie in staat om elke beweging van criminelen te volgen. Het plan, dat nog in behandeling is, lijkt erop gericht om boze burgers te sussen en tegelijkertijd de inzet van de overheid om criminaliteit te bestrijden te benadrukken.

Dit voorstel kampt echter met tegenslagen en het plan voor microchipimplantatie wordt als onrealistisch of zelfs onmogelijk beschouwd. "Het is een absoluut belachelijk voorstel", aldus Amal Graafstra, een biohacker uit Seattle en expert op het gebied van subcutane microchips.

Grafstra noemt zichzelf een "dubbele RFID-implanteerder". Hij heeft een radiofrequentie-identificatiechip in elke hand geïmplanteerd, waarmee hij kan inloggen op een computer en zelfs een motor kan starten door met zijn handpalm te zwaaien. Hij verkoopt ook zelfimplantatiekits online, zodat anderen van wachtwoorden of sleutels bevrijd kunnen worden. Deze radiofrequentiechips zijn ongeveer zo groot als een rijstkorrel en zijn de meest geavanceerde implanteerbare apparaten die momenteel op de markt zijn. Maar ze moeten niet worden verward met GPS-trackers. Grafstra zei dat de transmissieradius van RFID beperkt is tot ongeveer 25 centimeter, en hoe kleiner de afstand, hoe beter.

"Het idee om deze apparaten te gebruiken als trackingapparaten komt uit Hollywoodfilms, niet uit de realiteit," zei Grafstra. "In de echte wereld heeft het implanteren van RFID-chips geen zin." Omdat de signalen van deze implantaten erg zwak zijn, kunnen ze gemakkelijk worden bedekt met metalen apparatuur die online is gekocht, om nog maar te zwijgen van het feit dat een meedogenloos persoon ze rechtstreeks uit het vlees kan verwijderen met een mes.

Indonesië is van plan om microchips te integreren met GPS-technologie, maar er zijn momenteel geen vergelijkbare producten op de markt. Dat zou kunnen betekenen dat er enorme apparaten in het lichaam worden geplaatst, inclusief batterijen en antennes. Voor gewone mensen is het niet onaanvaardbaar om GPS-trackers in het lichaam te laten implanteren. Wetenschappers hebben immers ook tags en trackingapparaten op ijsberen of trekvogels geplaatst. Maar noch de trackingapparaten voor ijsberen noch die voor trekvogels worden onder de huid geïmplanteerd, omdat dat zou kunnen verhinderen dat het signaal wordt verzonden.

Deze trackingapparaten zijn klein, wegen slechts ongeveer 1 gram en worden beperkt getest in het veld. "Het feit dat het apparaat moet worden teruggehaald, is nog steeds een nadeel," ontdekten de onderzoekers. Dat gezegd hebbende, om de exacte locatie van een gechipt dier te weten, moet je de gegevens nog steeds downloaden via de fysieke chip, net als de tag.

Indonesië heeft eerder het idee geopperd om microchips te implanteren bij speciale groepen mensen. In 2008 stelde een congreslid voor om microchips te implanteren bij aidspatiënten in Papoea, een van de armste gebieden in het land. De grootste voorstander van het plan, arts en congreslid John Manansang, pleit ervoor dat aidspatiënten kunnen worden gevolgd als vogels en dieren, waarbij chips signalen sturen wanneer geïnfecteerd bloed in contact komt met geïnfecteerd bloed. Houd de verspreiding in de gaten. Dit plan is niet doorgegaan.

Nu hebben Indonesische functionarissen voorgesteld om microchips te implanteren bij criminelen, maar een soortgelijk concept lijkt nog steeds onhaalbaar. De Indonesische regering overweegt om criminelen uit te rusten met RFID-apparaten, een idee dat werkelijkheid zou kunnen worden. In de Verenigde Staten worden RFID-apparaten ook gebruikt om gevangenen in gevangenissen te volgen, maar ze worden op de enkels gedragen in plaats van in het lichaam geïmplanteerd. Als Indonesië dat zou willen, zou het criminelen kunnen opsporen met behulp van een apparaat dat al door 200.000 gevangenen in de Verenigde Staten wordt gedragen: onhandige enkelbanden van plastic.